ეს არის იაპონური დესერტი კაკიგორი. კაკიგორი ძალიან გავს ნაყინს, შეიძლება ითქვას,რომ კაკიგორი ნაყინის წინაპარია. ძველად იაპონელი დიდგვაროვნები ცხელ დღეებში მგზავრობისას სწორედ ამ გემრიელობით გრილდებოდნენ. ტკბილეული შემადგენლობაშია დაფშვნილი ყინული, სხვადასხვა ხილის სიროფი და ასევე ჩაის ფოთლები. სხვათაშორის ამ ძველ და ტრადიციულ ტკბილეულს დღესაც ამზადებენ იაპონიაში. ტოკიოში კაკიგორის უძველესი მეთოდით ამზადებენ.როგორ ობიექტის მფლობელი ამბობს,უძველეს მაღაზიას ჩაუტარდა რესტავრაცია. ყინულის საფშვნელი მანქანა აღადგინეს და დღესაც ,ტექნოლოგიების სამშობლოში, ყინულს 100 წლის მანქანით ფშვნიან. კიოტოში არსებულ ჩაის სახლშიც ამზადებენ კაკიგორის,რომელიც რა თმა უნდა ჩაის არომატითაა გაჯერებული. ზაფხულის ცხელ დღეებში მომხმარებლებს უჭირთ ცხელი ჩაის დალევა,ამიტომ ჩაის სახლში დიდი პოპულარობით სარგებლობს ჩაი ყინულით. ტრადიციულ ერთად თანამედროვე არომატებიც გვხდება,როგორიცააა ,მარწყვი,ჰავაი ბლუ, საზამთრო, ნაღები. ასე,რომ ცხელი დღის გასაგრილებლად კაკიგორი ბრწყინვალე საშუალებაა,ნებისმიერი გემოვენბის მქონდე ადამიანისთვის.სლოვენიის დედაქალაქიდან სულ რაღაც 50 კილომეტრში არის ალპური ტბა,რომელიც ზღაპრულ წიგნის გარეკანს მოგაგონებთ.კლდეზე აღმართ ული უალამაზესი ციხე,ზურმუტხტისფერი წყლის ტბა და იულიუსის ალპების ხედები და ეკლესია კუნძულზე ნამდვილად საოცარ,ზღაპრულ პეიზაჟს ქმნის. კუნძულზე არსებული ეკლესიის მონახულება ხის ნავებით შეიძლება,რომელსაც პლენტა ეწოდება. პლენტას საუკუნეების მანძილზე გადაყავს ბლედის ტბის სტუმრები კუნძულზე. ულამაზეს ტაძარში მოსახვედრად საჭიროა 99 საფეხუარიანი კიბის ავლა. ძველი თქმულების თანახმად,თუ კი სიძე პატარძალსთან ერთად აივლის ამ კიბეს შევა სამრეკლოში და დარეკავს სურვილების ზარს მაშინ ქორწინება ბედნიერი იქნება.ეკლესიის ზარი მე 16 საუკუნეში დამზადდა,როგორც ამბობენ ეს რომის პაპის საჩუქარი იყო. ლეგენდის მიხედვით ეს არის მეორე არი. პირველი ზარი ეკლესიას იმ მამაკაცის ქვრივმა შესწირა,რომელიც მოკკლეს და ტბაში გადააგდეს.რამოდენიმე წლის შემდეგ შტორმის შედეგად ზარი მოწყდა და ტბის ფსკერზე დაეშვა.ადგილობრივები ამბობენ,რომ ღამით ტბასთან ჩაძირული ზარის რეკვის ხმა ისმის.თითქმის ყველა ქალაქშია გავრცელებული გამოძახების სერვისი,თბილისის ქუჩებშიც მრავლად შეხვდებით კურიერებს,რომლებსაც შეკვეთა კონკრეტულ მისამართზე მიაქვთ. წარმოიდგინეთ ქალაქი მუმბაი,რომლის მოსახლეობაც 18 მილიონი ადამიანია და ქალაქი სრულიად არაპროგნოზირებადია.მაგრამ ამ ქაოსში არსებობს სერვსი,რომელიც 100 პროცენტით სანდოა.ეს არის სადილის მოტანის სერვისი. მამაკაცებს,რომლებსაც სახლში დამზადებული საკვები დააქვთ,დაბავალები ეწოდება. მაგალითად კირან გავანდე დაბავალათ 12-13 წლიდან მუშაობს. ყოველ დღ დაბავალას მომსახურებით მუმბაიში 200 ათღასი ადმიანი სარგებლობს.საკვების მისატანად დაბავალები მხოლოს ველოსიპედს და მატარებელს იყენებენ.დაბავალა მიდის კლიენტის სახლში,იღებს საკვებს შემდეგ მიდის რკინიგზის სადგურში სადაც მთელი მუმბაის საკვები იყრის თავს.სადგურში ხდება საკვების სორტირება,შემდეგ ის მიაქთ კლიენტთან ოფისში. საკვების მიღების შემდეგ დაბვალა კვლავ მიდის ოფისში და გამოყენებულ ჭურჭელს სახლში აბრუნებს. საჭმლის მიტანის ეს ხერხი მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე გამართულ ლოჯოსტიკურ სისტემადაა მიჩნეული.დაბავალას სერვისი თითქმის უშეცდომოა, მილიონ ტრანზაქციაში მხოლოდ და მხოლოდ 4 შეცდომა ხდება.მიტანის სერვისი სიზუსტეში ძალიან მნიშვნელოვანია ლანჩბოქსების კოდრიება. ლანჩბოქსები კოდირებულია,ფერების,სიმბოლოების და რიცხვების კომბინაციით.დაბავალები იმდენას ზუსტად ახდენე კოდირებას,რომ თითქმის შეუძლებელია მისამართის აან ადრესატის არევა. ეს სისტეემა მუმბაიში უკვე 125 წელია მოქმედებს. მიტანის მსგავს სერვის სხვა ქალაქში ვერ შეხვდებით. დაბავალების სამსახური ძალიან მძიმე და დამღლელია,თუმცა ყოველი დამღლელი დღის შემდეგ ისინი ახალი ენერგიით და ენთუზიაზმით იწყებენ დილას.დაბავალები კვირაში 6 დღე მუშაობენ. ისეთ ქაოტურ ქალაქში როგორიც მუმბაია,შეიძლებარამოდენიმე საათიანი საცობი იყოს, დაიგივანოს ტრანბსპორტმა,გამოგეცალოთ ძალა,მაგრამ თსადილი ყოველთვის დათქმულ დროს მოაქვთ.